พักรบ

เมื่อสู้จนถึงที่สุดก็หยุดรบ

หากสงครามยังไม่จบตามเหตุผล

นั่นแล้วจังหวะชีวิตคน

ขวนขวายดิ้นรนจนสิ้นชีวี

หาที่อยู่หาที่กิน-ทำมาหากิน

เรือกสวนไร่นาสิ้นเปลี่ยนวิถี

คนบ้านนอก เกษตรกรรม เสรี

เข้ามาเป็นกุลีในคอกมหานคร

บนรถเมล์สายประจำทาง

พบแววตาอ้างว้างผุกร่อน

ว่างหวังพังพ่ายพเนจร

ฝ่าเปลวแดดแล้งร้อนจะกลับบ้าน

บ้านที่ไม่เหลือเรื่องเลาของเยาวัย

บ้านที่ยุคสมัยเพียงพาดผ่าน

บ้านที่ทุกสิ่งล่มแหลกราน

บ้านที่นานแสนนานจะกลับมา

กลับมาพอรู้ว่าคิดถึงบ้าน

เก็บเงินจากงานอันเหนื่อยล้า

พอได้ซ่อมแซมบางส่วนเวลา

ได้ถมเติมปรารถนาที่ขาดหาย

แออัดเบียดเสียดกระเสือกกระสน

บนรถเมล์ล้นคนเหลือหลาย

รถเมล์คันเดียวไม่เดียวดาย

ปลายทางจุดหมายจุดเดียวกัน

ได้เท่านี้ เท่าที่มี เท่าที่ได้

พักรบเอาไว้พอให้ฝัน

เพียงชั่วครู่ชั่วคราวไม่กี่วัน

เป็นอยู่ได้เท่านั้นอย่างนี้เอง

แล้วกลับไปขึ้นรถเมล์สายมหานคร

ฝ่าเปลวแดดร้อนตะบึงเร่ง

สู่ชะตากรรมอันน่าหวั่นเกรง

คงเป็นได้เท่านี้เองโชคชะตา