เธอคือฉันเพราะฉันก็คือเธอ

เธอยกย่องเชิดชูผู้สูงศักดิ์
แต่เขารักคนที่ต่ำกว่า
เธออาจยอมมอบกายถวายชีวา
เขาเชื่อมั่นศรัทธาในผู้คน
คล้ายคุณเข้าใจในชีวิต
ฉันท่องโลกวิปริตและสับสน
คุณทำสิ่งดีงามเพื่อประชาชน
แต่ฉันยังอับจนต่อหนทาง
ท่านคือผู้ให้ด้วยใจมั่น
เราล้วนบากบั่นร่วมสรรค์สร้าง
ท่านที่แท้ทุ่มเท-ปล่อยวาง
เราลุยโลกรกร้างระหว่างนั้น
พวกเขาเหยียบย่ำโลก-ไร้สำนึก
พวกเราล้วนรู้สึกยิ่งหวาดหวั่น
พวกเขาว่าพวกเขาสร้าง-มหัศจรรย์
พวกเราจึงงงงันไม่เข้าใจ
ผู้มั่งคั่งแห่งวิถีโลก
ผงาดอยู่บนโชคชะตาสมัย
ผู้ทุกข์ทนจนยากอยู่อย่างไร
ซุกอยู่ในซอกเสี้ยวสังคมมนุษย์
ข้าฯคือใครในวิถีข้าฯ
เจ้าเล่าปรารถนาใดในที่สุด
ข้าฯคือส่วนหนึ่งของโลกที่โทรมทรุด
เจ้าก็คงไม่อาจหยุดวิถีเรา
ดินถิ่นแดนใดคล้ายดินเดียว
น้ำนำคลื่นม้วนเกลียวกล่อมเศร้า
ลมเมื่อเริ่มฤดู ดูอ่อนเยาว์
ไฟร้อนที่แผดเผานั้นเร่าร้อน
ท่านคือเรา เราจึงเป็นท่าน
ซึ่งเธอก็คือฉันแต่เก่าก่อน
คุณคือใครเล่า..คือเราแท้นั่นแน่นอน
ความจริงไม่ซับซ้อนไปกว่านี้

สายใย...

เพียงเก็บก้อนหินจากร่องลำธาร
สายน้ำที่ผ่านพลันผันเปลี่ยน
จังหวะการเคลื่อนวนที่หมุนเวียน
เชี่ยว,ช้า รู้เรียนจากความจริง
ใบไม้แห้งเพียงใบในไพรพฤกษ์
คือจักรวาลในผนึกของสรรพสิ่ง
ใบไม้แห้งอีกหลายใบไม่ไหวติง
จักรวาลไม่อาจนิ่งสะท้านกระเทือน
สายน้ำเปลี่ยนทางลมเปลี่ยนทิศ
ดิน ฟ้าวิปริต ฤดูเคลื่อน
เส้นแสงสาดสายของดาวเดือน
หักเหบิดเบือนทั้งจักรวาล
ชะตากรรมร่วมหมู่มวลมนุษย์
วันแห่งการสิ้นสุดการสืบสาน
มหาสมุทร แม่น้ำถึงลำธา
ฟ้าลั่นสะท้านดินสั่นสะเทือน...

จิตรกรรมเหนือขอบฟ้า:เมื่อหมู่เมฆร่ายรำอำลาแสงตะวัน

คล้ายเมฆวาดขอบฟ้าที่ขอบฟ้า
วาดผืนน้ำสนธยาระยิบไหว
วาดแสงตะวันสาดมาแต่ไกล
เป็นเส้นแทรกสดใสและแสนงาม
พลิ้วเมฆขาวทอราวเป็นสายเมฆ
แผ่วลมสายวิเวกในถิ่น-ท่าม
แดนนี้หรือแดนใดขนานนาม
สถิตในนิยามแห่งผืนแผ่นดิน
เมฆยังวาดขอบฟ้าที่ขอบฟ้า
วาดกาลเวลา,ปรารถนาทั้งสิ้น
วาดกวี บทเพลงแผ่วพอได้ยิน
เมฆเสกซึมสู่จินตนาการ

อ่านใบไม้

หากหนังสือคือสื่อเล่าเรื่องราว
จึงมีอยู่บางคราวเราอาจอ่าน
ความรุ่งเรื่องจากวันวาน
หรือความร้าวรานจากทรงจำ
หากเราอ่านหนังสือคืออ่านชีวิต
ยิ่งใหญ่หรือน้อยนิดก็ลึกล้ำ
แห่งการเรียงตัวของถ้อยคำ
ซึ่งอาจโน้มนำบันดาลใจ
จึงไม่ใช่แค่เพียงเท่านั้น
เมื่ออ่านตะวัน จันทร์ – ใบไม้
อ่านน้ำค้างคืนหนาวและอวลไอ
อ่านสายหมอกกับลมไหวอันแผ่วเบา
กลีบดอกไม้ที่ร่วงลงร่องลำธาร
ปลดปล่อยเคลื่อนผ่าน ใหม่ – เก่า
หรือรอยยิ้มร่าเริงแห่งวัยเยาว์
อีกรอยย่นปนเศร้าแห่งชรา
อาจเพียงแค่ใบไม้ใบเดียว
จากสด เหี่ยว จนร่วงลงตรงหน้า
คว้างใบลงทับใบในกาลเวลา
อาจเป็นถ้อยพรรณนาแห่งบทกวี
อาจเพียงแค่ใบไม้ใบเดียว
ยังอ่านได้หลายเที่ยวหลายเสี้ยววิถี
อ่านใบไม้ใบเดียวนั้นอ่านอีกที
อ่านความงามความดีที่เป็นไป

บอกความจริงกับฉันเสียเถิด

บอกความจริงกับฉันเสียเถิด
ขณะฝันยังบรรเจิดประกายฉาย
เก็บช่อดอกดาวยังพราวพราย
ปักประดับริ้วรายผ่านปรายฟ้า
ฉันเห็นเธอ ณ ที่นั่น
งดงามอยู่นิรันดร์-ปรารถนา
เป็นดาวดวงหนึ่งสถิตย์แนบนิทรา
กล่อมขวัญด้วยเพลงกล้าแต่แผ่วเบา
ฉันซึ่งชื่นชมเธอ ณ ที่นี่
ประกายแสงแสนสียังหม่นเศร้า
กับหยาดน้ำตาแห่งวัยเยาว์
ประโลมใจเปลี่ยวเหงาบางเบานัก
ฉันเดินทางผ่านมา-เพียงผ่านมา
ถึงสภาวะเวลาจึงผ่อนพัก
ข้ามอรุณผ่านสนธยามาประจักษ์
ว่าบ่าแบกภาระหนักเกินพอดี
บอกความจริงกับฉันเสียเถิด
ขณะฝันยังบรรเจิด ณ ยามนี้
ดอกดาวงามดวงใดสักช่อมี
ตกแต่งวิถีทอทางถึงผืนดิน

ในบทเพลงบรรเลงชีวิต

ดีด สี ตีเพลงบรรเลงชีวิต

บรรพบุรุษลิขิตบทเพลงฝัน

เพลงบอกเล่าเรื่องราวสารพัน

ส่งต่อผ่านคืนวันอันเป็นมา

กาลเวลาเปลี่ยนผ่านยุคสมัย

วัฒนธรรมหลังไหลทั่วแหล่งหล้า

จากเราออกไป จากเขาเข้ามา

ออก ตก เหนือ ใต้ ฟ้าจึงปะปน

แผ่วสล้อซอซึง ตรึงอารมณ์

แว่วเพลงหนาวล้อมห่ม ณ แห่งหน

เพลงชีวิตขีดทางในโลกวกวน

ฝากไว้ให้ผู้คน ทำความเข้าใจ

เรายินดีในเพลงบรรเลงเรา

รื่นรมณ์หรือเศร้าจะอย่างไหน

เพลงสะท้อนวิญญาณจากภายใน

เพลงเรา,ท่านหรือใครก็ดั่งเดียว

เพลงของท่านบรรเลงชีวิตท่าน

โศกเศร้า,เบิกบานอาจข้องเกี่ยว

ทอทางทอดวิถีที่ท่องเทียว

ทางเราต่างคดเคี้ยวอยู่พอกัน

บรรเลงเพลงขณะบรรเลงชีวิต

ใฝ่ฟังสักนิดพอต่อฝัน

ออก,ตกล้วนต่างใต้ดวงตะวัน

บรรเลงเพลงสัมพันธ์แห่งผู้คน

ชีวิตยังร่ายรำได้ร่าเริง

ขยับลีลาร่ายรำแทนคำกล่าว

ตามจังหวะเป็นเรื่องราวเล่าสมัย

จากวันก่อนถึงวันนี้ ยาวไกล

ยังมีเหลือผู้ใดมาใฝ่ดู

เยื้องย่างร่างร่ายเป็นลีลา

บ่มเพาะจากเวลาได้เรียนรู้

เริงรำในบทเพลงแห่งครู

ให้เรื่องราวมีเหลืออยู่ในทรงจำ

สืบทอดด้วยส่วนหนึ่งในตำนาน

บอกกล่าวเล่าขานวันยังค่ำ

ในสมัยที่หม่นทึบทะมึนดำ

ชีวิตยังร่ายรำได้ร่าเริง

คล้ายสายลมมิได้เปลี่ยนทิศ

สายลมมิได้เปลี่ยนทิศเปลี่ยนทางมา

ถึงรอยต่อเวลาเมื่อฟ้าใหม่

สายลมที่ผ่านพ้นผ่านเลยไป

รอสายลมสายใหม่เริ่มฤดู

สายลมอาจหยัดยืนในทางตน

ซึ่งมิได้สับสนดั่งการรับรู้

หากแต่ลมหลายสายเมื่อมาสู่

ต่างทางต่างฤดูต่างสายลม

และคล้ายสายลมมีจุดหมาย

ตราบเรี่ยวแรงไม่คลอนคลายสลายล่ม

เท่าที่ไปได้เพียงไหนยังชื่นชม

สุดทางหรือทรุดล้มสูญสลาย

ไปได้ไกลแค่ไหนก็แค่นั้น

เหตุปัจจัยผกผันสอดแทรกสาย

เพียงได้เคลื่อนโชยพัดไม่เว้นวาย

ถึงจุดหมายหรือไม่ก็สุดแท้

เขียนถึงบทกวีที่หายไป

มีบางบทกวีที่หายไป
ระหว่างความว่างไร้ไม่เห็นหน
หายไปในเงาสลัวของตัวตน
ขณะจะเริ่มต้นอีกบทกวี
มีบางเรื่องเล่าอันเร้นลับ
เพียงแค่จิตขยับอยู่แค่นี้
ยังไม่ทันผ่านวันผ่านนาที
ความทรงจำก็มีอันเป็นไป
มีบางบทเพลงที่เงียบงัน
ขาดช่วงเพียงเผลอฝันซึ่งอ่อนไหว
ไม่เหลือท่วงจังหวะทำนองใด
เป็นภาวะแห่งหัวใจชะงักงัน
เริ่มต้นค้นหาขึ้นมาใหม่
บทกวีแห่งภายในร้อยเรียงรังสรรค์
เพียงบางเวลาบางคืนวัน
ถ้อยคำซ้ำสั้นสั้นจะคืนมา
เขียนคำขึ้นอีกครั้งจากเรื่องเล่า
ในหน้ากระดาษเปล่าอันควรค่า
ร่ายทำนองเพลงพอต่อเติมเวลา
เท่าที่สติปัญญาจะเหนี่ยวนำ
หากถ้อยคำในรูปของเรื่องราว
เรียงรายไว้ยืดยาวตามก้าวย้ำ
หลุดร่วงลงไปจากทรงจำ
แล้วหรือนั่นถ้อยคำอันพ่ายพัง
หากในบทกวีที่หายไป
คือตัวแทนภายในในภาพหวัง
อัตตา อนัตตา คือแหล่งพลัง
เอาไว้หยั่งโชคชะตาหาคำกวี

คล้ายมีวัยเยาว์ในแววตากวี

คล้ายมีวัยเยาว์ในแววตากวี
โลกหลากร้อยพันสีเท่าที่เห็น
วิจิตรงดงามตามที่เป็น
อ่อนโยนเยือกเย็นและเบิกบาน
เล่าความด้วยถ้อยคำธรรมดา
ตามวาระเวลาเชื่อมประสาน
แต่งแต้มเติมจินตนาการ
บางเรื่องก็เนิ่นนานจนยืดยาว
ความอ่อนเยาว์นั้นเป็นความจริง
ระหว่างรอยหยุดนิ่งในรอยก้าว
ระหว่างคืนและวัน-อาจบางคราว
เป็นดอกไม้ก่อนผลิพราวห่มราวไพร
ในแววตาแห่งภาวะกวี
คือความปรารถนาดีซึ่งอ่อนไหว
ปลอบโลกกล่อมชีวิตประโลมใจ
ด้วยสำนึกภายในยังอ่อนเยาว์
ซึ่งไม่ใช่วัยเยาว์คือกวี
เพราะในตากวีมีหม่นเศร้า
ในชีวิตกวีมีเปลี่ยวเหงา
เพียงแต่บางวัยเยาว์เป็นบทกวี