คล้ายมีวัยเยาว์ในแววตากวี
โลกหลากร้อยพันสีเท่าที่เห็น
วิจิตรงดงามตามที่เป็น
อ่อนโยนเยือกเย็นและเบิกบาน
เล่าความด้วยถ้อยคำธรรมดา
ตามวาระเวลาเชื่อมประสาน
แต่งแต้มเติมจินตนาการ
บางเรื่องก็เนิ่นนานจนยืดยาว
ความอ่อนเยาว์นั้นเป็นความจริง
ระหว่างรอยหยุดนิ่งในรอยก้าว
ระหว่างคืนและวัน-อาจบางคราว
เป็นดอกไม้ก่อนผลิพราวห่มราวไพร
ในแววตาแห่งภาวะกวี
คือความปรารถนาดีซึ่งอ่อนไหว
ปลอบโลกกล่อมชีวิตประโลมใจ
ด้วยสำนึกภายในยังอ่อนเยาว์
ซึ่งไม่ใช่วัยเยาว์คือกวี
เพราะในตากวีมีหม่นเศร้า
ในชีวิตกวีมีเปลี่ยวเหงา
เพียงแต่บางวัยเยาว์เป็นบทกวี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น