เขียนถึงบทกวีที่หายไป

มีบางบทกวีที่หายไป
ระหว่างความว่างไร้ไม่เห็นหน
หายไปในเงาสลัวของตัวตน
ขณะจะเริ่มต้นอีกบทกวี
มีบางเรื่องเล่าอันเร้นลับ
เพียงแค่จิตขยับอยู่แค่นี้
ยังไม่ทันผ่านวันผ่านนาที
ความทรงจำก็มีอันเป็นไป
มีบางบทเพลงที่เงียบงัน
ขาดช่วงเพียงเผลอฝันซึ่งอ่อนไหว
ไม่เหลือท่วงจังหวะทำนองใด
เป็นภาวะแห่งหัวใจชะงักงัน
เริ่มต้นค้นหาขึ้นมาใหม่
บทกวีแห่งภายในร้อยเรียงรังสรรค์
เพียงบางเวลาบางคืนวัน
ถ้อยคำซ้ำสั้นสั้นจะคืนมา
เขียนคำขึ้นอีกครั้งจากเรื่องเล่า
ในหน้ากระดาษเปล่าอันควรค่า
ร่ายทำนองเพลงพอต่อเติมเวลา
เท่าที่สติปัญญาจะเหนี่ยวนำ
หากถ้อยคำในรูปของเรื่องราว
เรียงรายไว้ยืดยาวตามก้าวย้ำ
หลุดร่วงลงไปจากทรงจำ
แล้วหรือนั่นถ้อยคำอันพ่ายพัง
หากในบทกวีที่หายไป
คือตัวแทนภายในในภาพหวัง
อัตตา อนัตตา คือแหล่งพลัง
เอาไว้หยั่งโชคชะตาหาคำกวี