ขอทานตาบอด

นั่งลงกลางแดดจ้าในมหานคร
แผดเผาคนจรร้อนหนักหนา
แต่ภาพนั้นไม่ได้มีในดวงตา
ทั้งไม่ปรารถนาจะมามอง

ชายตาบอดหยิบหีบเพลงออกมาเป่า
เป็นเพลงซึ้งเศร้าลอยละล่อง
ไม่คาดหวังสิ่งใดเกินใฝ่ปอง
เพียงอาหารถึงท้องอีกสักมื้อ

กลางเถื่อนทางแห่งผู้คน
อึกทึกสับสนเสียงอลอื้อ
ไอร้อนแห่งวันพัดกระพือ
เทียวท่องถือหีบเพลงบรรเลงไป

ใบหน้านั้นหมองคล้ำกรำกร้าน
หัวใจร้าวรานและหม่นไหม้
ดุ่มเดินเนิ่นนับไกลแสนไกล
หลายครั้งบางคนใครให้เศษสตางค์

หีบเพลงบรรเลงคล้ายเพลงนั้น
ฟังสุ้มเสียงเครือสั่นอ้างว้าง
เหนื่อยนักนั่งลงอยู่ริมทาง
หยิบขันออกมาวางเป็นขอทาน

ขอทานตาบอดเป่าหีบเพลง
หวีวหวีดวังเวงยังขับขาน
ทางเท้ากลางมหานครเพียงพบพาน
อีกหนึ่งมนุษย์ตำนาน ในกาลเวลา