คิดถึงหมอกขาวเมื่อเช้าใหม่
คิดถึงสายน้ำไหลที่ลำห้วย
คิดถึงผู้คนและความรุ่มรวย
ภูเขาสูงสวยกับป่าไพร
จากมานานนักแล้วจึงคิดถึง
ทุกขณะคำนึงอันอ่อนไหว
จากมาสู่ดินแดนซึ่งแสนไกล
ไม่รู้นานเท่าไหร่จะได้กลับภู
บ้านเปลี่ยนเมืองเปลี่ยนสายน้ำเปลี่ยน
ผู้คนยังวนเวียนอย่างที่รู้
เผชิญโลกกันไปยากพอดู
เสพย์สุขกันชั่วครู่เพียงบางคราว
เมืองร้างบ้านร้างอ้างว้างนัก
ยุคสมัยร้างรักโลกปวดร้าว
ดินร้างหญ้าน้ำร้างปลาฟ้าร้างดาว
วันเวลาร้างเรื่องราวให้ถักทอ
จึงหม่นเศร้านักในกาลเวลา
เจ็บปวดต่อมายาช้ำและท้อ
สิ้นเรี่ยวสิ้นแรงจะดำรงต่อ
หรือได้เพียงตัดพ้อชะตากรรม
อยากจะกลับไปให้ถึงภูเขา
หอบเอาทั้งความเศร้าและบอบช้ำ
กลับไปค้นหาเสี้ยวงามในทรงจำ
ก่อนที่จะถลำไปมากกว่านี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น