เรื่องเล่าความหลัง บนถนนที่มุ่งสู่พรุ่งนี้

๑
การเดินทางที่มุ่งสู่พรุ่งนี้
ในบรรดาผู้เฒ่ามีบางเรื่องเล่า
คือความหลังฝังใจจากวัยเยาว์
เป็นภาพทรงจำเก่าอันลบเลือน
วันวานหว่านหวังไว้แสวงหา
ยุคสมัยแต่งสีแต้มทาจนเปรอะเปื้อน
บางหวังและบางฝันถูกบิดเบือน
ล่มสลายขณะเคลื่อนสู่พรุ่งนี้

๒
ยายเฒ่าเล่าว่า เมื่อวัยสาว
ทุ่งเหลืองรวงข้าวเป็นวิถี
ถือเคียวเกี่ยวข้าวปลายปี
เพื่อนพ้องมากมีร่วมลงงาน
ผักหญ้าหาได้จากชายทุ่ง
ไร้เครื่องแต่งปรุงรสอาหาร
กบเขียดปูปลาก็สำราญ
น้ำหนองห้วยละหานเบิกบานใจ
ไม่ต้องดิ้นรนทุกข์ทนยาก
มีอยู่พอได้ไม่มากสักปานไหน
พออยู่พอกินก็พอก็อยู่ไป
หากมีเหลือก็พอได้แบ่งปัน
แต่ชีวิตอย่างนั้นก็ผ่านไปแล้ว
ไม่เหลือเค้าเหลือแนวในความฝัน
บทบัญญัติสังคมปัจจุบัน
เงิน...เท่านั้นคือความจริง
คือยุคข้าวยากหมากแพง
ไม่เหลือพอแบ่งซึ่งทุกสิ่ง
ซื้อขายได้ แบ่งปัน ช่วงชิง
ชีวิตวุ่นวิ่ง หาเงินทอง

๓
ขณะน้ำเสียงผู้เฒ่าเล่าความหลัง
คล้ายสิ้นไร้พลังดูหม่นหมอง
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ลอง
อาจต้องเดินในหลุบร่องความลุ่มหลง
เกิดมาจากยุคสมัยที่ง่ายงาม
เติบโตมาท่ามการแต่งเติมหนุนส่ง
แก่เฒ่าไปกับการปลดปลง
แล้วก็คงจากไปในมิกสัญญี