“สรรพชีวิตกำเนิดจากแม่ และ พ่อ”
ความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้
“สรรพชีวิตเติบโตตามควร ด้วยได้รับอาหารหล่อเลี้ยง”
นี่ก็อีกความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้
“แต่กระนั้น....ชีวิตย่อมมิใช่เพียงเกิด หากิน เติบโต ให้กำเนิด และตายไป”
นี่ก็อาจอีกความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้
อย่างนั้น....คำถามมากมายเรียงรายหลั่งไหลออกมาจากสายธารปัญญาของผู้คน หลากหลายมิติ บนวิถีแห่งการแสวงหา บางคำตอบอาจล่องลอยบนกาลเวลาและรายทางที่ผ่าน บางตำนาน บางเรื่องราว เป็นเรื่องเล่า รูปแบบแตกต่างตามถนัด
มนุษย์ผู้รับฟัง เรียนรู้ ทำความเข้าใจ แล้วขานขัยนัยยะ เช่นนั้น....กลั่นกรองขัดเกลาแล้วเล่าความให้ต่อเนื่องเป็นอีกเรื่องเพื่อสืบทอด ทอทางแห่งการเรียนรู้สู่หมู่ชน
....นิทานมหัศจรรย์พันลึก แฝงบางเสี้ยวรู้สึกแห่งอดีต มิใช่การลิขิต เป็นแต่เพียงนึกคิดต่ออนาคต และลูกหลาน
อาจหวังเพียงสุ้มเสียงอุทานเมื่อความนั้นแจ้งใจ หรือคล้ายดั่งการโปรยหว่านเมล็ดหวัง ให้ผืนดินช่วยกลบฝังนิ่งนาน ยามเมื่อเม็ดฝนโปรยผ่าน กล้านั้นจะแตกหน่อ เติบโตสืบต่อเผ่าพันธ์
....บทเพลงที่บรรเลงผ่านอารมณ์ สุขสมหรือไร้วาสนา ขยับเยื้องย่างลีลาฮึกเหิมแกร่งกล้า หรือท้อแท้ สุดแต่ท่วงทำนอง ถึงที่สุดมิได้บอกเล่าเพื่อให้หลงลำพอง ผยองในชีวิตอันน้อยนิด ต้อยต่ำหรือสูงค่า ชูคอเยาะเย้ยฟ้า ชะตากรรม
แต่นั่นเพียงลำนำ ถักร้อยเป็นถ้อยคำแห่งความเบิกบานให้ซึมซ่านสู่วิญญาณอันหม่นไหม้ในวัยแห่งความสับสนกับเรื่องเล่าที่ปะปนวกวนจนวุ่นวาย ในหนทางที่มิได้ถากถาง
....บทกวีเรียงถ้อยวิถีคำและความงดงามตามประสา ปรารถนา ปรัชญา ว่าไป
จินตนาการวูบไหว เคลื่อนเข้าสู่ภวังค์แห่งความฝัน หากแต่มิใช่เพียงเท่านั้นกระมัง
ว่ากันว่าในดวงตากวี ย่อมยังมีเส้นแสงนับแสนสายร้อยรัดโลก มองเห็นวิปโยค และสุขซึ้ง ลุถึงก้นบึ้งแห่งคำนึง และทรงจำ หากแต่ถ้อยคำเหล่านั้นหลั่งล้นอยู่บนการเรียนรู้เรื่องราวแห่งชีวิต และตัวตน ดำดิ่งลงสู่ห้วงใจให้สุดลึกเพื่อค้น แล้วเล่าความ
ฐานะมนุษย์ย่อมยังหวังอันสูงสุดเอาไว้ ผสานร่างกายและหัวใจเป็นหนึ่งเดียว สรรพสิ่งล้วนข้องเกี่ยวหลอมรวมและแยกย่อย...กระจัดกระจายแต่เป็นหนึ่ง
ที่สุดถึงหรือไม่ถึงปลายทางดั่งหวัง เรื่องราวใดได้ฟังทั้งเนื้อหาและทำนอง เพ่งมองอย่างไรตื่นตาหรือว่างไร้ต่อโลก ดำรงอยู่โศก สุข ตามยถา ปล่อยไปตามวาระของเวลา หรือมุ่งมาดปรารถนา แสวงหาเครื่องหล่อเลี้ยงเพียงนั้น ทางแห่งมนุษย์อาจมีหลายสิ่งอันได้เสพย์และแบ่งปันตามควร...
ร่วมทางระหว่างเคลื่อนขบวนสู่ทิพยปัญญา.....สุดแท้แต่พลังและวาสนา...แห่งตน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น