แด่ความรักที่มีจริงในใจเธอ

หากเธอนั่งอยู่บนวิมานในม่านเมฆ
ทุกสิ่งเธออาจเสกได้ดังหวัง
กำลังใจจึงมั่นคงทรงพลัง
เสพสำราญล้วนเป็นดั่งทิพยรส
โลกไม่ใช่เท่านั้นหรอก....
ในบางมุมบางซอกยังโศกสลด
หลายผู้คนข้นแค้นรันทด
รอหยาดน้ำใจรดราดชีวิต
เธอที่รัก ความรักเธอยังงดงาม
มีบ้างใช่ไหมบางยามนิ่งสนิท
มิได้เผื่อแผ่ผู้ใดเพียงสักนิด
แต่ความจริงความรักสถิตในใจเธอ
นั่นจึงเป็นคุณค่าและความดี
จัดวางบางวิถีไว้นำเสนอ
เพียงกล้าก้าวไปจะได้เจอ
สักเสี้ยวกาลที่เธอได้แบ่งปัน
และนั่นอาจไม่ใช่ทิพยรส
แต่งดงามหมดจดกว่าแดนสวรรค์
เรียนรู้ รับและให้ ได้ด้วยกัน
นั่นจึงไม่ใช่เพียงฝันในม่านมายา
แด่ความรักที่มีจริงในใจเธอ
พลังใจยิ่งใหญ่เสมอหากปรารถนา
สุขทุกข์ย่อมประสบได้ในกาลเวลา
แต่มนุษย์ล้วนยังควรค่าในความดี

นิทาน เมฆขาว วัยเยาว์ ณ ขอบฟ้า

๑

มีบ้างบางเรื่องที่อยากเล่า

ด้วยสำนึกวัยเยาว์สดใส

เรื่องราวทรงจำยังฝังใจ

แจ่มชัดอยู่คล้ายไม่เก่าเลย

ท้องฟ้ายามเย็นก่อนย่ำค่ำ

สายแดดสาดลำผ่าเผย

ทาบทางแห่งทุ่งที่คุ้นเคย

เหมือนจะเอ่ยทักทายอยู่ริมทาง

เมฆสีขาวดั่งปุยนุ่น

กับกลิ่นแดดกรุ่นสรรค์สร้าง

พร้อมลมบนที่แผ่วบาง

วาดนิทานอยู่กลางระหว่างฟ้าดิน

๒

เจ้าหญิงเจ้าชายในเมฆขาว

เคียงข้างย่างก้าวไปทั่วถิ่น

เอ่ยคำแห่งรักพอได้ยิน

เคียงข้างคล้ายธรนินกับนภา

ทั้งสองพระองค์ผู้ทรงศักดิ์

แย้มยิ้มประจักษ์ปรารถนา

มองมายังหมู่มนุษย์ด้วยเมตตา

โปรยหว่านกรุณาและหวังดี

ขึ้นทรงม้าเมฆทะยานทุ่ง

แวะทักสายรุ้งทั้งเจ็ดสี

ว่านี่แน่ะท่าน ณ ปฐพี

คนยากมากมีช่วยแบ่งปัน

คายแก้วแหวนเงินทอง

ขย้อนจากท้องออกจัดสรร

แจกจ่ายให้ทั่วโดยพลัน

ต่อเติมความฝันมหาชน

แล้วเจ้าหญิงเจ้าชายในเมฆขาว

ทะยานเหิรสู่หาวลับเลยพ้น

เมฆขาวก้อนนั้นในบัดดล

กลายร่างเป็นกลุ่มคนสวดสาธุการ

แยกย้ายละลายกลุ่มกระจัดกระจาย

คล้ายหิ้วสมบัติกลับบ้าน

สายรุ้งสนธยามาให้ทาน

ต่างก็เบิกบานและรื่นรมย์

๓

ลมพัดเมฆขาวหายไปแล้ว

แสงสุดท้ายวับแววมาคลี่ห่ม

กระนั้นจดจำทั้งชื่นชม

หอบดอาความสุขสม – จิตนาการ

อำลาขอบฟ้ายามย่ำค่ำ

อยากเอ่ยสักถ้อยคำแสนหวาน

วันคืนผ่านไปเนิ่นนาน

ฟังเรื่องราวเบิกบานจากขอบฟ้า

๔

ครั้งนั้นแห่งวัยเยาว์

เมฆขาว เรื่องเล่ายังคงค่า

เป็นอยู่อย่างไรในกาลเวลา

ล้วนสำนึกปรารถนาในวัยเยาว์

เรื่องเล่าความหลัง บนถนนที่มุ่งสู่พรุ่งนี้

๑
การเดินทางที่มุ่งสู่พรุ่งนี้
ในบรรดาผู้เฒ่ามีบางเรื่องเล่า
คือความหลังฝังใจจากวัยเยาว์
เป็นภาพทรงจำเก่าอันลบเลือน
วันวานหว่านหวังไว้แสวงหา
ยุคสมัยแต่งสีแต้มทาจนเปรอะเปื้อน
บางหวังและบางฝันถูกบิดเบือน
ล่มสลายขณะเคลื่อนสู่พรุ่งนี้

๒
ยายเฒ่าเล่าว่า เมื่อวัยสาว
ทุ่งเหลืองรวงข้าวเป็นวิถี
ถือเคียวเกี่ยวข้าวปลายปี
เพื่อนพ้องมากมีร่วมลงงาน
ผักหญ้าหาได้จากชายทุ่ง
ไร้เครื่องแต่งปรุงรสอาหาร
กบเขียดปูปลาก็สำราญ
น้ำหนองห้วยละหานเบิกบานใจ
ไม่ต้องดิ้นรนทุกข์ทนยาก
มีอยู่พอได้ไม่มากสักปานไหน
พออยู่พอกินก็พอก็อยู่ไป
หากมีเหลือก็พอได้แบ่งปัน
แต่ชีวิตอย่างนั้นก็ผ่านไปแล้ว
ไม่เหลือเค้าเหลือแนวในความฝัน
บทบัญญัติสังคมปัจจุบัน
เงิน...เท่านั้นคือความจริง
คือยุคข้าวยากหมากแพง
ไม่เหลือพอแบ่งซึ่งทุกสิ่ง
ซื้อขายได้ แบ่งปัน ช่วงชิง
ชีวิตวุ่นวิ่ง หาเงินทอง

๓
ขณะน้ำเสียงผู้เฒ่าเล่าความหลัง
คล้ายสิ้นไร้พลังดูหม่นหมอง
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ลอง
อาจต้องเดินในหลุบร่องความลุ่มหลง
เกิดมาจากยุคสมัยที่ง่ายงาม
เติบโตมาท่ามการแต่งเติมหนุนส่ง
แก่เฒ่าไปกับการปลดปลง
แล้วก็คงจากไปในมิกสัญญี

เบิกบานและงดงาม

วาดสายตาหาความงามของผืนดิน
ท่อมท่องไปทั่วถิ่นสูดกลิ่นโลก
ท่ามกลางระหว่างสุขทั้งทุกข์โศก
ผ่านทั้งวิปโยคและอารยะ
เพียงเพราะเป็นมนุษย์จึงมีกวี
แสวงหาเสี้ยวดีจากทุกขณะ
มิใช่ต้องจำยอมด้วยภาระ
หากนั่นคือพันธะฐานะมนุษย์
เรียนรู้ชีวิตเพื่อจะเบิกบาน
ในห้วงสงสารอันไม่สิ้นสุด
ทำความเข้าใจตามอัตวิสัยวัยวุฒิ
ไม่ดูดายไม่เร่งรุด-ที่สุดอย่างนั้น
แล้วยังมีลมหายใจจึงไม่ไร้หวัง
ได้ตรึกตรองใฝ่ฟังภาวะฝัน
ลองเลาะเรียงลำดับความมหัศจรรย์
มิใช่นิ่งอยู่เงียบงันอย่างเฉยชา
ด้วยความเบิกบานและงดงาม
อบอวลอยู่ท่ามการแสวงหา
เรียงรายในทางที่เป็นมา
เปล่งประกายคุณค่าบนทางไป
ไม่เพียงเท่านั้นอาจเท่านั้นเป็นอย่างนี้
ซึ่งล้วนสิ่งใดมีอยู่แบบไหน
ผลึกรู้สึกสำนึกในภายใน
เปล่งอานุภาพยิ่งใหญ่หรือไม่เลย
ยุคสมัยขับเคลื่อนแม้ถ้อยคำ
สักความหนึ่งกล่าวนำค้นคำเฉลย
ว่าชีวิตลิขิตฟ้าหรือละเลย
อาจบางคราวชินเฉยต่อชีวิต
ด้วยความเบิกบานและงดงาม
ดำรงอยู่ในยามสิ่งสู่สถิต
วาดสายตาคีตกวีเนรมิต
ดลบันดาลชีวิตสู่อารยะ

ความตายไม่อาจพรากเธอไปจากฉัน

ความตายไม่อาจพรากเธอไปจากฉัน
รับรู้เมื่อตะวันทักเช้าใหม่
เช้าที่แสงทองยังผ่องอำไพ
กับสายหมอกยังอวลไอดั่งวันวาน
เธออยู่เคียงข้างฉันเช่นวันเก่า
ยังร่วมทางของเราเราก้าวผ่าน
ข้ามทิวเขาเข้มเราก้าวนาน
ลัดเลาะริมลำธารเราเปียกปอน
ทักผีเสื้อริมทางระหว่างฝัน
เหนื่อยนักกลางวันเราพักผ่อน
ฟังนกร้องกล่อมขวัญเหยียดกายนอน
เล่นซ่อนหากับแสงร้อนหลบซ่อนซุก
ยิ้มของเธอยังเผยแย้ม
เป็นสีสันแต่งแต้มให้เต็มสุข
เสียงหัวเราะยังเริงร่ามาเร่งรุก
แม้มีบ้างยังทุกข์ระทดท้อ
ความตายไม่อาจพรากเธอไปจากฉัน
สถิตในสรวงสวรรค์ที่นั่นหนอ
จะสวรรค์ชั้นไหนก็ใกล้พอ
เท่าที่จะหยุดรอเราร่วมทาง
เธออยู่ที่นั่นที่นี่ทุกข์ที่ไหน
สัมผัสยังอ่อนไหวในความว่าง
อุ้งมือยังอุ่นอยู่บอบบาง
ทุกเท้าที่ก้าวย่างไม่เดียวดาย
เธอยังมิได้พรากไปจากฉัน
ยังเดินเคียงข้างกันสู่ความหมาย
ยังได้สบตาเธองามพริ้งพราย
ผ่านเรื่องราวดีร้ายไปเรียนรู้
ไม่มีใครพรากเธอไปจากฉัน
เมื่อความรักคงมั่นนั้นมีอยู่
ความรักเป็นนิรันดร์คอยอุ้มชู
เรายังเคียงคู่สู่พรุ่งนี้

อีกสิ่งเสพย์อิ่มสุขซึ้งไปถึงไหน

“สรรพชีวิตกำเนิดจากแม่ และ พ่อ”
ความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้
“สรรพชีวิตเติบโตตามควร ด้วยได้รับอาหารหล่อเลี้ยง”
นี่ก็อีกความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้
“แต่กระนั้น....ชีวิตย่อมมิใช่เพียงเกิด หากิน เติบโต ให้กำเนิด และตายไป”
นี่ก็อาจอีกความจริงง่ายง่าย ที่มนุษย์ย่อมรู้

อย่างนั้น....คำถามมากมายเรียงรายหลั่งไหลออกมาจากสายธารปัญญาของผู้คน หลากหลายมิติ บนวิถีแห่งการแสวงหา บางคำตอบอาจล่องลอยบนกาลเวลาและรายทางที่ผ่าน บางตำนาน บางเรื่องราว เป็นเรื่องเล่า รูปแบบแตกต่างตามถนัด
มนุษย์ผู้รับฟัง เรียนรู้ ทำความเข้าใจ แล้วขานขัยนัยยะ เช่นนั้น....กลั่นกรองขัดเกลาแล้วเล่าความให้ต่อเนื่องเป็นอีกเรื่องเพื่อสืบทอด ทอทางแห่งการเรียนรู้สู่หมู่ชน

....นิทานมหัศจรรย์พันลึก แฝงบางเสี้ยวรู้สึกแห่งอดีต มิใช่การลิขิต เป็นแต่เพียงนึกคิดต่ออนาคต และลูกหลาน
อาจหวังเพียงสุ้มเสียงอุทานเมื่อความนั้นแจ้งใจ หรือคล้ายดั่งการโปรยหว่านเมล็ดหวัง ให้ผืนดินช่วยกลบฝังนิ่งนาน ยามเมื่อเม็ดฝนโปรยผ่าน กล้านั้นจะแตกหน่อ เติบโตสืบต่อเผ่าพันธ์

....บทเพลงที่บรรเลงผ่านอารมณ์ สุขสมหรือไร้วาสนา ขยับเยื้องย่างลีลาฮึกเหิมแกร่งกล้า หรือท้อแท้ สุดแต่ท่วงทำนอง ถึงที่สุดมิได้บอกเล่าเพื่อให้หลงลำพอง ผยองในชีวิตอันน้อยนิด ต้อยต่ำหรือสูงค่า ชูคอเยาะเย้ยฟ้า ชะตากรรม
แต่นั่นเพียงลำนำ ถักร้อยเป็นถ้อยคำแห่งความเบิกบานให้ซึมซ่านสู่วิญญาณอันหม่นไหม้ในวัยแห่งความสับสนกับเรื่องเล่าที่ปะปนวกวนจนวุ่นวาย ในหนทางที่มิได้ถากถาง

....บทกวีเรียงถ้อยวิถีคำและความงดงามตามประสา ปรารถนา ปรัชญา ว่าไป
จินตนาการวูบไหว เคลื่อนเข้าสู่ภวังค์แห่งความฝัน หากแต่มิใช่เพียงเท่านั้นกระมัง
ว่ากันว่าในดวงตากวี ย่อมยังมีเส้นแสงนับแสนสายร้อยรัดโลก มองเห็นวิปโยค และสุขซึ้ง ลุถึงก้นบึ้งแห่งคำนึง และทรงจำ หากแต่ถ้อยคำเหล่านั้นหลั่งล้นอยู่บนการเรียนรู้เรื่องราวแห่งชีวิต และตัวตน ดำดิ่งลงสู่ห้วงใจให้สุดลึกเพื่อค้น แล้วเล่าความ

ฐานะมนุษย์ย่อมยังหวังอันสูงสุดเอาไว้ ผสานร่างกายและหัวใจเป็นหนึ่งเดียว สรรพสิ่งล้วนข้องเกี่ยวหลอมรวมและแยกย่อย...กระจัดกระจายแต่เป็นหนึ่ง
ที่สุดถึงหรือไม่ถึงปลายทางดั่งหวัง เรื่องราวใดได้ฟังทั้งเนื้อหาและทำนอง เพ่งมองอย่างไรตื่นตาหรือว่างไร้ต่อโลก ดำรงอยู่โศก สุข ตามยถา ปล่อยไปตามวาระของเวลา หรือมุ่งมาดปรารถนา แสวงหาเครื่องหล่อเลี้ยงเพียงนั้น ทางแห่งมนุษย์อาจมีหลายสิ่งอันได้เสพย์และแบ่งปันตามควร...
ร่วมทางระหว่างเคลื่อนขบวนสู่ทิพยปัญญา.....สุดแท้แต่พลังและวาสนา...แห่งตน

ได้ยินเสียงเพลงทุ่งเมื่อรุ่งสาง

กลับมาถึงถิ่นทุ่งเมื่อรุ่งสาง

พร้อมกลุ่มหมอกเบาบางฤดูหนาว
มวลดอกไม้ต้อนรับผลิแย้มพราว
สีทองของทุ่งข้าวก็รับรู้
สายลมเปลี่ยนทิศเปลี่ยนที่มา
แผ่วเบา บ้างโถมถาเมื่อมาสู่
ฝุ่นดินคลุ้งขานรับกับฤดู
เม็ดน้ำค้างยังเกาะอยู่รอตะวัน
เพลงรักยังกล่อมทุ่งเมื่อรุ่งสาง
ยังไม่ชืดไม่จืดจางดั่งความฝัน
ขานขับลำนำรักอยู่นิรันดร์
กล่อมขวัญ ณ ทุ่งนั้นไม่ขาดเลย
จึงยินดีนักหนาเมื่อมาถึง
นานนับยังคำนึงมิได้เฉื่อยเฉย
เดินทางกลางเมืองเถื่อน-ไม่มีเลย
ไม่มีวันไม่เคยคิดถึงทุ่ง
กลับมาแล้ววันนี้เมื่อรุ่งสาง
พร้อมกับหมอกเบาบางยามย่ำรุ่ง
ดอกไม้งามยามเช้ากลิ่นหอมฟุ้ง
ทั้งรวงข้าวในทุ่งก็รู้แล้ว....