บนสายน้ำแม่ปิง

สายน้ำนิ่งนิ่ง แต่เอื่อยไหล

ระลอกคลื่นเคลื่อนไหวแผ่วแผ่ว

แม่น้ำปิงทอดลำไปตามแนว
หวีดหวีด หวิวหวิว แว่วเสียงสายลม

ในเรือล่องลอยลำในน้ำลึก
ในรู้สึก ธาราเอาฟ้าห่ม

อยากโอบกอดริ้วฟอง จ่อมจม
ลืมทุกข์สิ้นระทมไปชั่วคราว

สงบ…นิ่งในชั่วขณะ…
หลบอยู่ในซอกสภาวะ ว่างเปล่า

วางใจแนบสายน้ำที่ทอดยาว
ปลดปล่อยความรวดร้าวไปสักครั้ง

ปลดเปลื้องอีกบางความฝัน
ที่ร้อยรัดพัวพันกับความหวัง

ขณะปัจจุบัน นิ่งและฟัง
สัมผัสการหลากหลั่งของตัวตน

น้ำชำระล้าง – กล่อมเกลา
อารมณ์เปลี่ยวเหงาโศกหม่น

ขัดขูดความทุกข์ท่วมท้น

ทั้งดุด่าและปลอบโยนผู้ผ่านทาง

ในสงบนิ่งนั้นมีความรัก
ย่อมเห็นเมื่อประจักษ์ความว่าง

แม้ยังมีขุ่นมัวอยู่เลือนลาง
ก็เป็นเพียงม่านบางบาง บดบังไว้

ในลึกล้ำนั้นอ่อนโยน
อาจมีบ้างสับสนจนสงสัย

ถึงทางที่ลำเรือจะล่องไป
หรือเบื้องหลังจากไกล ที่ล่องมา

…..แม่ปิง สายน้ำ กับลำเรือ
เอื้อเฟื้อบางสิ่งต่อปรารถนา

เลื้อยลำทอดทาบกาลเวลา
เลาะซอกอดีต หา…ปัจจุบัน