เคียงข้างแสงสุดท้ายสนธยา
ยามตะวันอำลาฟ้าตะวันตก
ลมที่เลยผ่านแล้วก็เลี้ยววก
บางชีวิตสั่นสะทกในหนาวนั้น
นักเดินทางจึงยังเดินทาง
ชั่งหัวความอ้างว้างใยหวาดหวั่น
หรือจะความรื่นรมย์ก็ชั่งมัน
แค่เดินทางตามฝันที่ฝันไว้
นักแสวงหาก็ยังคงแสวงหา
รู้อยู่ฟ้าย่อมมิใช่ฟ้าใหม่
แผ่นดินก็ผืนเดิมแล้วอย่างไร
ขณะค้นพบภายในล้วนเปลี่ยนแปลง
จะนักอะไรต่ออะไรทั้งหลายนัก
ก็ล้วนต้องฟูมฟักวิถีแห่ง
การสั่งสมกำลังใจเติมเรี่ยวแรง
เพียงเพื่อได้สำแดงวิถีตน
วิถีของมนุษย์ธรรมดา
สู่วิถีปรัชญาเพื่อสืบค้น
สู่วิถีปัญญาของปุถุชน
สู่ปัญญาเพื่อหลุดพ้นถึงอริยะ
นักเดินทางนักแสวงหาก็ว่าไว้
ว่าหนทางยิ่งใหญ่คืออิสระ
ว่าไปแล้วเสี้ยวหนึ่งแห่งพันธะ
ก็คือบางขณะการเดินทาง
ซึ่งเป็นบางขณะแสวงหาและเดินทาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น